nedenini bilmiyorum ama yaklaşık 10 gündür bende bir melodram hali aldı başını gidiyor.bilmiyorum ama galiba yaşlanıyor olmamdan dolayı belki bedenen değil ama ruhen çok yaşlıyım ben ! ömrümden yaşadığım her yılıma bir on yıl sığmış gibi ! ve asıl işin kötüsü yorulduğumu hissediyorum.babam ben çocukken insanın yaşama nedeni umuttur derdi.ertesi güne hep yeni bir umutla uyanmak gerek ! ama galiba ben umutlarımı yitirdim.bu yüzdende melpomene bugünlerde daha bir yakın geliyor bana belkide hayata ve sevdiklerimin bana karşı acımasızlığına öfkem öyle bir öfkeki bu tepkim dışa vurum değil tam tersine içime kapatıyorum kendimi hemde doğru olmadığını bile bile bakalım sonu ne olacak hoş ben bu şekilde gidersem sonumun ne olacağı belli kendimi akıl hastanesinde bulunan rodin in meşhur heykeli düşünen adam ile arkadaşlık ederken bulacağım
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder